“Mijn zoon heeft zijn plek gevonden, dat doet deugd”

De impact van De Winning reikt verder dan de werkvloer. Een duurzame job op maat betekent voor velen ook meer rust thuis, meer zelfstandigheid en nieuwe toekomstkansen — niet alleen voor de medewerker, maar ook voor ouders, partners en gezinsleden.

Jurre Volders (32) fietst elke dag met een brede glimlach van Lommel naar de Groendoeners in Hechtel-Eksel. Hij houdt van zijn werk, en daar is vooral mama Hilde Faes (57) blij om. Want de zorg voor een kind met een beperking is een traject van vallen en opstaan. “Hij heeft zijn plek gevonden, dat doet deugd,” vertelt ze.

Jurre woont nog thuis, bij zijn mama in Lommel. Zijn jongere zus is het huis uit, maar Jurre kan niet zomaar alleen wonen. “Toen hij een jaar oud was, merkten we dat er iets mis was,” vertelt Hilde. “Dat was het begin van een hele reeks onderzoeken in allerlei ziekenhuizen. Jurre bleek het syndroom van Klippel-Feil te hebben: een vergroeiing van de nekwervels die de doorstroming naar de kleine hersenen verstoort. Hij heeft een mentale beperking, maar is een heel enthousiaste en grappige jongen. Hij staat heel positief in het leven.”

Kleuterklas

Als kleuter liep hij school in het gewone onderwijs, al was dat niet evident. “Hij kreeg het advies om zijn tweede kleuterklas opnieuw te doen, omdat de school merkte dat hij niet mee kon. Ik had daar geen goed gevoel bij. De school in Kerkhoven had ook twee wijkschooltjes met graadklassen, waar alle kleuters samen in één klas zaten. Ik vroeg of Jurre daar mocht aansluiten. Als hij het dan wat moeilijk had met een taakje, had hij niet het gevoel dat hij als enige achterbleef. Er zaten dan ook jongere kinderen die het moeilijk vonden. Hij kon er in september starten, en datzelfde jaar, in december, kwam zijn drie jaar jongere zus in dezelfde klas.”

In de speelleerklas, na de kleuterklas, voelde Jurre zich goed. Ook het buitengewoon lager onderwijs verliep vlot. Hij was vooral goed in wiskunde. Maar de overstap naar het secundair onderwijs verliep moeilijker. Hij begon in het eerste jaar BuSO Sint-Elisabeth in Wijchmaal, in de richting winkelhulp.

Wegkwijnen

“Pakjes inpakken, koken – dat was niets voor hem. En het wiskundeonderwijs, waar hij net goed in was, lag onder zijn niveau. Hij bleef op zijn honger zitten. Hij kwijnde weg, hij ging niet graag meer naar school. Op zijn rapport stond: ‘niet gemotiveerd’ en ‘weinig inzet’. Bovendien was de busrit naar Wijchmaal lang. Aan het einde van het schooljaar stelde de school voor om hem in de autiklas te plaatsen, terwijl er geen diagnose van autisme was.” Jurre zat niet goed in zijn vel, dat voelde Hilde aan. Ze ging met hem naar kinderpsychiater Lieve Swinnen, en het volgende schooljaar startte Jurre in SBSO Zonneweelde, in de richting tuinbouw. “Hij bloeide opnieuw open, met één-opéénbegeleiding en een kleine, fijne klas,” blikt Hilde terug. “Na het secundair volgde hij nog een ABO-jaar: een Alternerende Beroepsopleiding binnen het buitengewoon secundair onderwijs. Hij ging twee dagen per week naar school en werkte drie dagen op de Duitse Militaire Begraafplaats in Lommel.”

Aan het werk

“Het was een moeilijke periode in ons gezin. Mijn man en ik gingen uit elkaar. Ik stond er alleen voor, ook in de zorg voor Jurre. Na zijn ABO-jaar startten we een traject bij GTB, het Gespecialiseerd Team Bemiddeling van VDAB. Hij kon aan de slag bij Lidwina in Mol. Aanvankelijk bracht ik hem naar het werk. Daarna deden we samen een paar keer het traject met de trein, tot hij het zelf kon en aandurfde. In het begin ging dat goed, maar het waren heel lange dagen. Hij vertrok om 6.10 uur en kwam pas om 17.40 uur thuis. Zeven jaar hield hij dat vol, maar op het einde vond hij de motivatie niet meer.”

Thuis bij De Winning

Jurre en Hilde zochten naar ander werk. Jurre solliciteerde tweemaal bij de gemeente Lommel. De tweede keer zat Stewart Schouterden in de jury, vestigingsverantwoordelijke van de Groendoeners in Hechtel-Eksel. Hij voelde aan dat Jurre zijn plek zou vinden bij De Winning en bood hem een job aan in de groenploegen. “We waren heel blij met dat aanbod. De vestiging in Hechtel-Eksel ligt op zes kilometer van ons huis. Jurre kon wel fietsen, maar had nog nooit echt in het verkeer gefietst. Het traject naar De Winning is veilig, hij hoeft geen grote baan over te steken. Dus kon hij met de fiets. Dat betekende meteen een uur langer slapen ’s ochtends en een uur vroeger thuis.”

En het werk zelf? Dat is helemaal op maat van Jurre. “Werken in het groen, in kleine ploegen en met een monitor erbij – perfect. De ploegen wisselen elke dag, zo leert Jurre al zijn collega’s kennen en worden er geen kliekjes gevormd. Hij werkt er nu vier jaar, en hij doet het nog altijd heel graag. Medewerkers zijn belangrijk bij De Winning, dat voel ik echt. Anderhalf jaar geleden had een collega een ongeval op weg naar huis en overleed. Alle medewerkers werden op een warme, correcte manier opgevangen. Er werd gepraat, en er was ruimte om het op ieders tempo te verwerken. Er werd ook een boom geplant ter herinnering. Dat heeft me geraakt, ja.”

Ruimte

De zorg voor Jurre blijft een zoektocht voor Hilde. Maar het is een verademing dat hij zijn plek heeft gevonden bij De Winning. Het geeft hem ook ruimte om te sporten. Hij is lid van Daring Atletiek Lommel en liep al drie marathons. Hilde en Jurre doen het goed, maar het blijft puzzelen. “Afgelopen zomer verloor ik mijn job. Ik werkte op de Duitse Militaire Begraafplaats, waar een groot bezoekerscentrum gepland stond maar die plannen zijn afgevoerd. Intussen heb ik opnieuw werk met andere uren. Ik werk drie voormiddagen per week en elke avond van 16 tot 19 uur. Ik ben er dus niet als Jurre thuiskomt van zijn werk. Ik zorg dat het eten klaarstaat, zodat hij het alleen nog maar hoeft op te warmen. Op dinsdag en donderdag gaat Jurre trainen – met de belbus. Ik haal hem ’s avonds weer op. Ja, het is puzzelen. Maar dankzij De Winning kunnen we die puzzel wél leggen.”

‍

Lees ons volledig duurzaamheidsrapport van 2024 hier:

‍